Kurr mos hiqni dore nga ajo qe e do, familja ime perpak e shkaterroj martesen time per shkak se i kemi 17 vite diference ne mosh…

Kurr mos hiqni dore nga ajo qe e do, familja ime perpak e shkaterroj martesen time per shkak se i kemi 17 vite diference ne mosh…- Pêrshëndetje.Postone ju lutem.Historia ime u postua mē 4 tetorê,por ju tê dashur miq më urimet aq të bukura më bët ta ndjej obligim që edhe njē herë më gjërësisht t’u tregoj historinë e jetês sime…U linda dhe u rrita në një familje të arsimuar dhe me kushte shumë Tê mira ekonomike…Kisha gjithqka e thuajse qdo dëshirê mē plotësohej..Prindêrit nga kërkonin vetëm të shkollohesha,të arrij sa më lart në profesionin që më pēlqente…Vitet iknin dhe Unë rritesha,pērfundova shkollēn fillore e të mesme me sukses të shkēlqyeshum…Nuk isha e dhen pas daljeve të shpeshta e shoqërisë,e djemtë as që mė interesonin bile…Por po at vit qē pērgatitesha tē hy nē universitet dhe mendoja qê isha mjaft kēmbëngulëse ndodhi e kundêrta…Krejt rastësisht u takova me 1 djalë qê ishte mjaft i bukur dhe tērheqës…Deri atë ditē nuk mendoja se dikush aq shpejtë mund t’ma rrêmbej zemrën…Ai kishte 36 vite,kurse unê 19,por jeta me dikë është e padrejtê(I tillë ishte Edhe fati i tij,që në moshë të re i’u kishte dashur ta marrê Europën në sy për një jetë më të mirë),kēshtu që për të krijuar familje pak ishte vonuar.U takuam disa herë dhe u dashurova marrêzisht në të,sa qē mē nuk më interesonte asgjë pēr veq tij,isha nē gjendje të bēja gjithqka për të por edhe i’a vlejke…Pas 3 muajsh vendosem ta zyrtarizonim lidhjen tonē,por familja ime as sesi nuk pranonte pasi ishte shume i me vjeter,mjaft provova por s’u bindēn dot,e nē anën tjetër Krejt jeta ime ishte djali që dashuroja…Pasi që atij i’u desh të kthehej nē vendin ku punonte,në vazhdomin kontaktet përmes telefonit,qdo ditê por edhe natën flisnim (mundoheshim Tê gjenim zgjidhje si të bindej familja ime)…pas pak kohësh ai erdhi prap nē Ks dhe meqense nuk arritem t’i bindnim familjen time,Unë vendosa të braktisë gjithqka dhe të iki tek ai…Isha njeriu mē I lumtur në botë qē arrita t’jem me të,por Edhe ai më trajtonte si princeshë.Në sy tē gjithë familjes së tij “Engjulli im” më thirrke,e në krah më dërgonte deri nē dhomë…Qdo ditë e nat dilnim…Edhe Pse 3 javë bashkë(ai as që mē preku)ngase unē nuk ndjehesha gati,më kuptoi pēr gjdo gjē dhe gjithmonë mē thoshte:Engjulli im gjithqka do të bēhet kur ti tē jesh gati,mē mjafton qê je afër meje…pas 3 javēsh ai duhej të kthej në vendin ku pununte,kurse Unë mbetesha në familjen e tij(më dukej vetja si një jetim)dhe vazhdimisht mendoja si do t’mund t’a dal pa të( gjithashtu mē mundonte fakti se Unë nuk dija të bēja asgjë nga punêt e shtëpisë)…Por ai para se të nisej bisedoi Edhe me familjen e tij dhe u tha:”engjullin tim Po e lē në doren tuaj,por nëse dikush i’a thotē vetëm 1 fjalë të keqe,mua nuk do t’më shihni më kurrë,do t’më humbni përgjithmonê”…Kēshtu që shkoi,por Edhe familja e tij ishin të mrekullueshum,silleshin shumë mirë me mua…Ditêt kalonin Unë dal nga dal mësoja Edhe punët e shtēpisê…Pas 5 javësh zemrushi im erdhi,qēndroi 2 javë e shkoi përsëri,kēshtu që brenda 2 mujve vinte por shkonte përsêri.3- 4 herë gjatë ditës m’thirrke n’tel,por edhe natēn deri vonē bisedonim përmes telefonit…Pas 18 muajsh erdhi nē jetē fryti I dashurisë sonē- Tani lumturia jonë u rrit edhe më tepēr, me shkonte punonte 2 muaj e kthehej 2 apo 3 muaj qëndronte me ne…Dashuria jonë qdo ditë rritej Edhe mē shumē…pas 3 vitesh na lindi Edhe 1 fëmijë…Sa bukur t’bēhesh nënë e fëmijēve të një njeriu aq tē dashur dhe të kujdesshum…koha kalonte dhe fêmijêt rriteshin,tani ata janë 9 dhe 6 vjeq,por mes meje dhe zemrushit tim asgjê nuk ka ndryshuar,ende gjithqka ësht si në fillim…2 muaj shkon punon 2 apo 3 qêndron me ne,qdo nat deri vonë flasim me tel,dhe gjatë ditës s’ka shanc me kalu 1 orē pa shkëmby ndonjë sms,së paku 2 fjalē.Nê kohên Kur ai nuk ësht këtu Unë kujdesem në maksimum për fēmijët dhe prindêrit e tij që Jan mjaft të shtyer në moshë…Edhe Kur kam me ble gjëra ushqimore apo ndonjë punê tjetêr nuk e ndezi veturên pa I marrê më vete edhe vjehrritë e mi,te prindërit shkoj vetëm Kur ndonjêra prej bijave janê aty,më vjen keq ti lë vetêm…Tash burri im ka vendosur ta braktisê gurbetin,pasi që Unë nuk dua të jetojmê larg familjeve dhe dua që fēmijêt e mi të rriten nē vendin e tyre,jo me gjuhë e tradita tē huaja.Ndihem gruaja më e bekuar dhe e lumtur në botē,qē fati më bashkoi me një njeri aq të përkryer siq ështê zemrushi im…E dua më shumë se gjithqka në botê,ai më vlerson mua si sytë e tij, kurse unê at si shpirtin tem…Një këshilë pêr të gjithë: mos hiqni dorë nga dashuria me mirkuptim dhe respekt arrihet gjithqka…