Eja e dashur të përqafoj, edhe pse nuk po te shoh, nuk kemi kohë më për mëri!

Eja e dashur të përqafoj, edhe pse nuk po te shoh, nuk kemi kohë më për mëri! – Veshtir qenka te maresh lapsin dhe te shkruash por ja qe nuk mund te rri. Te prita te vish me buzeqeshje por ti me erdhe me fjalen qe asnjehere nuk kisha dashur ta degjoja. Dhembja per ty dita dites po me shtohet se bashku me lotet e mi. me ka marr malli per cdo gje: per zerin tend, buzeqeshjen tende, budallaleqet e tua, syt e tu… Largimi yt i hershem shkaktoi plag te medha ne zemren time, nuk ka ilac qe do te mi sheroje keto plage edhe pse disa thone koha sheron cdo plag un nuk besoj. Sa me teper kalon koha aq me teper ndjej mungesen tande. Me shpirt te venitur, me zemer te thyer dhe kthes te pakthyer, me lot ne sy deri sa te jetoj nuk do te harroj. Kush e di sa dite pa diell, pa lule, pa gezim do te kalojne, kurse ne zemren time vetem lot, vuajtje dhe mall per fjalet dhe buzeqeshjen tende te embel. Dhembja nuk ka fund kurse lotet nuk kan fuqi te shprehin pikellimin per ty. Gjithmon do te mbetesh ne zemren time edhe pse ike pa thene lamtumir. Me shpirt te venitur, zemer te thyer, me shpres te pa shpres, si dje, si sot, si neser une i perlotur te pres te kthehesh, te ma kthesh besimin ne dashuri, te ma kthesh lumturin dhe gjith ate qe pata kur ishim se bashku. Mungesa yte ne cdo vend po ndihet. Ditet pa ty vetem une e di se si i kaloj. Malli dhembja per ty kurre nuk do te shuhen. Do te dua edhe me shum se sa te kam dashur, edhe me shum se sa e dua veten, por kur te bindesh atehere ndoshta do te jete shume vone. Une do te jem ne shpirt vetem i yti e ti vendos vet per lumturin qe mund ta kemi se bashku… edhe dielli sot me behet se rrezaton me fuqishem se herave tjera, nuk e disi eshte ne te vertet por se paku ashtu me duket mua. E une qendroj aty pran rruges ku kalonim ne dy Jo per tjeter por ashtu me pate mesuar. Dhe tash kush eshte fajtor se vetes ja mbollem nje dashuri per te mos u bashkuar asnjhere?! Ti me deshte dhe une kohe pas kohe te pata dashur, po tash s`eshte me si dikur. Eshte e vetrtet se ndjej mungesen tende thell ne shpirtin tim, por, dije se ti nuk ishe ajo qe duhej te jete pran meje edhe ne castet me te veshtira. E di se te humba, por… E ndegjoj ende zerin tend duke me ftuar ne krahrorin tend se e dije se une te dua, por tash te lutem te pakten me le te qete. Ajo dite ishte me e bukur per ne por…ishte edhe takimi yne i fundit. Shkove pa me pershendetur, ike ne qetesi pa me thene te pakten arsyjet e asaj ikje misterioze. Une as sot nuk po kuptoj pse nuk u kthen pergjigje letrave te mija. Eshte e mundur valle pas gjith asaj dashurie te me lesh thjesht ashtu pa me treguar as nje fjale. Po te luten edhe une kam jeten time, edhe une di te dashuroj, di ti qendroj fjales qe ja jap dikujt. Te kujtohet valle kur me thoje se “une jam vajza e jetes tende”, me pate thene se ti nuk do largohesh asnjehere nga zemra ime. Ndoshta, por… te lutem kur ti me largohesh a eshte e mundur qe une te te mbaj ne zemer?! Thuama te lutem e meriton valle? Nuk eshte e vertet ti shkove me nje tjeter, dikur vetem e imja pate qene. Dua te te tregoj se kam shkyr cdo faqe ku i kam shenuar ditet me ty, kam harruar cdo shprehje tende. Cdo gje qe me rreshqet mendjen tek ti eshte e shkateruar. Keto vepra te mia jane si rezultat i fjaleve te tua. Andaj dua te te them se keto jane edhe rreshtat e fundit qe per ty po i shkruaj. Ti, që ma ndale buzëqeshjen! Rrezet e diellit kishin dëpërtuar në dhomën time, në zemrën time, dhe si mundoheshin të më zgjonin nga gjumi i rënd, shumë i rëndë që më kishin mbështjellë trupin tim të lodhur me një ëndërr të bukur. Ishte ëndrra ajo që më kishte lidhur dhe s’më linte të zgjohesha. Disi mundohesha të ta shihnja fytyrën, por kot. Vetëm zërin tënd të shtjerrë e dëgjoja nga larg.Të ndiqja hap pas hapi dhe mundohesha të të thosha diç që kurrë nuk e kisha menduar, por….Dhe, edhe në ënderr ishte largësia që na ndante e fjalët që i kisha thënë,por ti nuk i kuptove kurre…..zemera ime. Ndoshta edhe kurrë s’do t’i kuptosh?!Ndoshta e kupton dashurinë që kam për ty,por bëhesh si e huaj dhe nuk kupton! Jam ai, i cili nuk mund ta pranoj më askë në zemrën time,në shpirtin timë të çilter.A thua do të pendohesh? A thua do ta largosh vetëm për një çast krenarin tënde egoiste?Pse hamendesh?Kishte momente kur sytë flisnin.Në sytë e tu shihja shume. Të kujtohet kur me orë të tëra bisedonim? Të kujtohet kur me thoshe se me dashuron shumë? Apo mos vallë vetëm fjalë boshe, apo mos vallë e kishe nga dhembshuria e keqardhja që isha i semur? Dhe, dielli ishte ai, i cili më zgjoi nga ëndrra që nuk më linte të shkëputësha dot. Dhe, i lodhur, e molisur se nuk ishe pranë, ndërmjet asaj se diç dua, por sikur nuk di as vetë çka…e tash, të kaluarën e ka mbeshtjellë pluhuri i harreses. E në mua kanë mbetur vetëm kujtimet. Kujtimet që nuk shlyhen dot! I themi te dashures eja e dashura ime, ka fjalë ende për të t’i thënë, ka momente ende për t’i jetuar. Dhe zemrën maltretujet s’e kanë lënë, dhe pse çdo maltretuje kohën ka shkurtuar. Ka ndjenja ende te pandjera, gëzime të pashprehura në sy. Ka mijra vepra, mijra vlerate pa zbuluara, që do t’i shtoj çdo ditë për ty. Eja e dashur, të përqafoj, edhe pse nuk po te shoh. Nuk kemi kohë më për mëri.
Misioni yn tashmë po leviz, menduam te benim,” familje, te rrisi m fëmijë”.
Eja e dashur, mbështetu këtu, në supin tim nga puna tharë! Në heshtjen tonë të endet dashuria e till qfar je, Eja e dashur, me mua rri! Mos me le pa mu lajmeruar. S’kemi më halle për të numëruar. As ore pa te menduar. Ditë të pakta kanë mbetur tani, ku je… Por ditë pafund për tu dashuruar! Eh moj, e dashur. Te Dua X jem Pergjithmon je ne Zemren teme! Eja se te pres me plot cmenduri.